Utwory literackie diagnozują rzeczywistość, zawierają ślady jej rozmaitych przejawów, opowiadają o niej w sposób, który literaturoznawcom pozwala szukać w przekazie literackim obrazu mechanizmów nadających owej rzeczywistości niepowtarzalny charakter.
Trzecia RP wiele zrobiła, żeby odseparować się od własnego bezpośredniego sąsiedztwa, jakie stanowi powojenne (niemal) półwiecze istnienia Polski Ludowej. Doprowadziło to do różnych skutków, których przeanalizowanie, ważne dla zrozumienia współczesności, winno zostać poprzedzone przyjrzeniem się specyfice początków tamtej (nie/chcianej) rzeczywistości społeczno-politycznej. Współczesne odczytanie sensów zamkniętych w obrazach z utworów publikowanych jeszcze w latach czterdziestych XX wieku, jak i później pozwala wyraźniej i pełniej zobaczyć to, co ówczesna literatura powiedziała na temat rzeczywistości 2. połowy lat 40. w Polsce.
Opowieść o pierwszych latach powojennych zmieniała się z biegiem czasu. Używając instrumentów współczesnego literaturoznawstwa kulturowego, antropologii, socjologii, nowej historiografii, uczestnicy dyskusji podejmą próbę odpowiedzi na pytanie, jakie wyobrażenie o początkach Polski powojennej literatura publikowana w latach 1945-1989 pozostawiła po sobie III Rzeczpospolitej.
Konferencja „Sam początek. Lata 1944-1948 w literaturze okresu Polski Ludowej” odbędzie się 5-6 grudnia w sali im. J. Brudzińskiego w Pałacu Kazimierzowskim na kampusie głównym UW.
Więcej informacji