Szkołę średnią ukończył w Tarnowie w 1902 r., po czym rozpoczął studia prawnicze w Krakowie. Po ich ukończeniu w 1906 r. na krótko wyjeżdżał na studia uzupełniające do Berlina i Monachium. W 1909 r. uzyskał stopień doktora prawa, a w 1916 r. docenta nauk ekonomicznych Uniwersytetu Lwowskiego.

 

Na początku II RP przeniósł się do Poznania, gdzie na nowo założonym uniwersytecie otrzymał nominację profesorską i wykładał ekonomię. Jesienią 1922 r. związał się z UW. Został kierownikiem Katedry Ekonomii i wkrótce wydał swoje najcenniejsze prace dotyczące polityki pieniężnej i teorii ekonomicznych. W 1928 r. został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i dziekanem Wydziału Prawa UW. Rok później wybrano go rektorem.

 

Na UW pracował do wybuchu wojny, po czym wyjechał do Lwowa. Stąd został wywieziony przez władzę radziecką do Kazachstanu. W 1942 r. uwolniony z zesłania zdołał dostać się do Londynu, gdzie współdziałał z emigracyjnym rządem. Wrócił do nauki i był – od 1950 r. aż do śmierci – rektorem Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Londynie.