Urodził się w Samborze, na terenie dzisiejszej Ukrainy. Studiował we Lwowie, ale studia przerwała I wojna światowa. Jako żołnierz armii austriackiej został ciężko ranny w 1914 r. Podczas prawie trzyletniej kuracji kształcił się, zdobywając uznanie jako zdolny archeolog. W 1920 r. uzyskał stopień docenta archeologii pradziejowej i rozpoczął pracę na UW. Na warszawskiej uczelni był kierownikiem Katedry Archeologii Pierwotnej i Wczesnośredniowiecznej, a w latach 1934-1936 dziekanem Wydziału Humanistycznego.

 

W 1924 r. został profesorem i w tym samym roku dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Warszawie. Funkcję tę sprawował przez wiele lat. Jesienią 1937 r. podpisał dokument wprowadzający na UW getto ławkowe. Po wyzwoleniu Warszawy, do maja 1945 r. pełnił obowiązki rektora. Na uczelni pracował aż do emerytury w 1963 r. Napisał ponad 300 prac naukowych. Był redaktorem „Wiadomości Archeologicznych” i „Światowida”. Był jednym z inicjatorów powstania stacji archeologicznej w Wiślicy.