Zespół naukowców z UW i PAN odkrył, że na dużych głębokościach Oceanu Południowego występuje koralowiec o innym, mieszanym szkielecie aragonitowo-kalcytowym. Wyniki tych badań zostały opublikowane w prestiżowym czasopiśmie „Proceedings of the National Academy of Sciences” (PNAS).

Koralowce są grupą organizmów morskich, których szkielet zbudowany jest z węglanu wapnia. Większość z nich zamieszkuje ciepłe, niezbyt głębokie morza i tworzy spektakularne rafy koralowe. Takie koralowce żyją w symbiozie z jednokomórkowymi glonami. Wobec dostępności światła słonecznego na niewielkich głębokościach, glony te dostarczają koralowcom składników odżywczych, podczas gdy koralowce zapewniają im ochronę przed roślinożercami.

Jednak nie wszystkie koralowce zamieszkują płytkowodne i ciepłe akweny. Niektóre z gatunków tych zwierząt żyją na dużych głębokościach, gdzie nie dochodzi światło, a temperatura wynosi kilka stopni Celsjusza. Nie tworzą one kolonii, prowadzą samotny tryb życia i żywią się jedynie planktonem.

Zespół naukowców kierowany przez prof. Jarosława Stolarskiego z Instytutu Paleobiologii PAN odkrył, że pewien gatunek współczesnego koralowca, występującego na dużych głębokościach Oceanu Południowego, ma nietypową budowę szkieletu. Składa się z dwóch różnych odmian węglanu wapnia.  Jedną z nich jest typowy dla tych organizmów aragonit, zaś druga odmiana to nieznany u współczesnych koralowców kalcyt. Część zewnętrzna szkieletu koralowca z Oceanu Południowego składa się z aragonitu, podczas gdy część wewnętrzna z kalcytu. Analizą chemiczną szkieletów organizmów morskich zajął się dr hab. Maciej Mazur, prof. ucz. z Wydziału Chemii UW, współautor artykułu opublikowanego w PNAS.

─ Identyfikacja odmian polimorficznych węglanu wapnia w hybrydowym szkielecie koralowca możliwa była dzięki wykorzystaniu konfokalnej mikroskopii ramanowskiej, dostępnej na Wydziale Chemii UW ─ wyjaśnia prof. Maciej Mazur. ─ Opcja mapowania pozwoliła na jednoznaczną identyfikację polimorfu z submikronową rozdzielczością przestrzenną. Co więcej, widma ramanowskie pozwoliły na określenie stopnia uporządkowania faz krystalicznych na podstawie przesunięć i kształtu odpowiednich pasm fononowych, co jest niezwykle istotne z punktu widzenia potwierdzenia braku zmian diagenetycznych w szkielecie ─ dodaje prof. Mazur.

Z badań naukowców z UW i PAN wynika, że jeśli środowisko wodne zmieni się na tyle, że aragonit nie będzie już łatwy do wytworzenia przez koralowce, m.in. przez wpływ postępującego zakwaszania oceanów, to choć część koralowców przestanie istnieć, pozostaną takie, które przystosują się do nowych warunków. Mimo postępującego globalnego ocieplenia nie wszystkie koralowce znikną bezpowrotnie.

Artykuł opublikowany w „Proceedings of the National Academy of Sciences” dostępny jest tutaj.