Po ukończeniu gimnazjum w 1888 r. w Piotrkowie Trybunalskim, wyjechał na studia historyczne do Krakowa. Po zakończeniu studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim, wyjechał na studiach uzupełniające we Wrocławiu i Rzymie. Po powrocie do kraju opublikował swoje pierwsze prace historyczne. W 1906 r. należał do członków założycieli Towarzystwa Miłośników Historii, a od 1908 r. wykładał w Warszawie w Towarzystwie Kursów Naukowych.   Na Uniwersytecie Warszawskim rozpoczął pracę w 1919 r., a już rok później został rektorem uczelni.   Od początku swej pracy, aż do 1934 r. kierował Katedrą Historii Polski…

Od 1881 r. studiował na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, ale już rok później przeniósł się do Dorpatu. Tam, po ukończeniu studiów, został asystentem Katedry Mineralogii i Geologii. W 1894 r. uzyskał stopień doktora chemii.   Po powrocie do Warszawy, w 1904 r. założył pracownię mineralogiczną, a 4 lata później został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Naukowego.   Na odrodzonym Uniwersytecie został profesorem mineralogii i petrografii. Już w 1918 r. został prorektorem uczelni, a w 1919 r. jej rektorem. W latach dwudziestych, mimo zaawansowanego wieku, dużo publikował (około 100 artykułów)….

Po ukończeniu poznańskiego gimnazjum w 1884 r., wyjechał na studia do Berlina. Na tamtejszym uniwersytecie w 1889 r. uzyskał doktorat. W 1901 r. został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego ekonomii i skarbowości w szwajcarskim Fryburgu. W 1910 r. podobne stanowisko objął na Politechnice Lwowskiej. Tuż przed wybuchem I wojny światowej rozpoczął pracę naukową na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie jego brat – Kazimierz, był rektorem. Jesienią 1915 r. znalazł zatrudnienie także na Uniwersytecie Warszawskim. Jesienią 1917 r. został wybrany rektorem uczelni i na stałe przeniósł się do Warsza…

Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie, w 1891 r. wyjechał na studia medyczne do Dorpatu i Moskwy. W 1897 r. przez kilka miesięcy praktykował w szpitalach pediatrycznych zachodniej Europy. Po powrocie do kraju pracował jako lekarz, od 1903 r. na stanowiskach dyrektorskich w szpitalach w Łodzi i Warszawie. Doktorat uzyskał w 1909 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był uznawany za prekursora nowoczesnej, polskiej pediatrii.   Jesienią 1915 r. został przez niemieckiego gubernatora mianowany rektorem Uniwersytetu Warszawskiego. Uczelnia odzyskała wówczas polski charakter. Brudziński był członkiem Kom…

W 1881 r. ukończył studia filologii klasycznej na Uniwersytecie Moskiewskim i już kilka miesięcy później rozpoczął pracę na UW. Szybko został kierownikiem Katedry Literatury Rzymskiej i sekretarzem Wydziału Filologiczno-Historycznego. Autor licznych prac dotyczących literatury starożytnej. W 1886 r. został kierownikiem Gabinetu Gipsowych Figur i Posągów i miał duży wpływ na dekorację figuralną nowo wybudowanego w 1893 r. budynku biblioteki. Gdy budynek oddano do użytku, Wiechow był już profesorem i dyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej.   W 1914 r. został wybrany ostatnim rosyjskim rektorem na…

Ukończył wydział prawa na uniwersytecie św. Włodzimierza, po czym rozpoczął pracę jako wykładowca prawa w Noworosyjsku. Od 1900 r. przebywał na prawie dwuletnim zagranicznym stażu naukowym. Od jesieni 1902 r. pracował na UW, jako wykładowca prawa cywilnego, konstytucyjnego i materialnego. W 1904 r. uzyskał tytuł profesora, a w 1910 r. został dziekanem Wydziału Prawa. W końcu 1910 r. został rektorem uczelni. Po wyjeździe z Warszawy w 1915 r. przyjął posadę w Ministerstwie Sprawiedliwości w Petersburgu. Do 1917 r. prowadził wykłady z prawa rzymskiego na Uniwersytecie w Petersburgu. Jego dalszy l…

Urodzony w okolicach Grodna, ukończył prawosławne Mińskie Seminarium Duchowne. Na początku lat osiemdziesiątych wstąpił do Instytutu Filologiczno-Historycznego w Nieżynie, gdzie wykrystalizowały się jego zainteresowania lingwistyczne, zwłaszcza pogranicza litewsko-białoruskiego.   W 1893 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę na UW. W 1894 r. został profesorem i wykładowcą języka staro-cerkiewno-słowiańskiego. Po kilku latach został dziekanem wydziału filologiczno-historycznego. W dobie rewolucji 1905 r. carat nieco zliberalizował politykę wobec uczelni, wprowadzając zasadę wybier…

W 1873 r. ukończył wydział matematyczno-fizyczny na Uniwersytecie Moskiewskim. Po prawie trzech latach pobytu na zagranicznym stypendium naukowym w Heidelbergu i Berlinie powrócił do Moskwy, by zostać wykładowcą w tamtejszej szkole politechnicznej. W 1884 r. przybył do Warszawy, obejmując posadę wykładowcy fizyki. Jego zajęcia, poświęcone badaniu pola elektromagnetycznego, polaryzacji i elektrodynamiki, urozmaicone były pokazami naukowymi i eksperymentami. Sprawiło to, że Ziłowa ceniono za jego wiedzę. Jednakże antypolski kurs, któremu ten uczony hołdował, cyniczne wypowiedzi na temat kultury…

Do Warszawy przybył około 1890 r. Był profesorem zwyczajnym, specjalistą od języka starosłowiańskiego, uznawanym za następcę sławnego lingwisty Filippa Fortunatowa.   Jako zaufany człowiek kuratora A. Apuchtina, w 1898 r. został dziekanem wydziału filologiczno-historycznego, a rok później rektorem UW. Na czele uczelni stał przez 4 lata. Dał się poznać jako budowniczy potężnego jak na owe lata kompleksu szpitalnego dla wydziału lekarskiego, funkcjonującego do dziś przy ul. Chałubińskiego, Oczki i Lindleya.   Uljanow znalazł oparcie w ministerstwie oświaty, gdzie ministrem był poprzedni rektor u…

Urodził się w rodzinie kurlandzkiego oficera cesarskiego. Jego zainteresowania starożytną literaturą rzymską wykształciły się podczas studiów uniwersyteckich w Petersburgu. Pod koniec lat siedemdziesiątych został wykładowcą historii literatury starożytnej w Instytucie Historyczno-Filologicznym w Nieżynie, gdzie dyrektorem był Mikołaj Aleksiejewicz Ławrowski, późniejszy rektor UW. Około 1885 r. Zenger przybył do Warszawy, gdzie często pisał do „Warszawskich Uniwersyteckich Izwiestii”. W 1894 r. zdobył stopień doktora, a trzy lata później nominację na stanowisko rektora. Wyrobił sobie markę dobr…