Urodził się i wychował w Petersburgu, gdzie w 1901 r. ukończył wojskową Akademię Medyczną. Po kilku latach praktyk i lekarskich studiów uzupełniających, które odbył w Paryżu, Wiedniu i Berlinie, skupił się na pediatrii. Był też zaangażowany politycznie – w 1896 r. przystąpił do PPS i brał udział w rewolucji 1905 roku. W II Rzeczpospolitej reprezentował lewicę sanacyjną. W latach 1935-–1938 był senatorem, a kilka miesięcy przed wybuchem II wojny założył nową formację – Stronnictwo Demokratyczne, którego został prezesem.   Z Warszawą związany był od 1918 r. W 1920 r. został profesorem UW, a dwa…

Szkołę średnią ukończył w Tarnowie w 1902 r., po czym rozpoczął studia prawnicze w Krakowie. Po ich ukończeniu w 1906 r. na krótko wyjeżdżał na studia uzupełniające do Berlina i Monachium. W 1909 r. uzyskał stopień doktora prawa, a w 1916 r. docenta nauk ekonomicznych Uniwersytetu Lwowskiego.   Na początku II RP przeniósł się do Poznania, gdzie na nowo założonym uniwersytecie otrzymał nominację profesorską i wykładał ekonomię. Jesienią 1922 r. związał się z UW. Został kierownikiem Katedry Ekonomii i wkrótce wydał swoje najcenniejsze prace dotyczące polityki pieniężnej i teorii ekonomicznych. W…

Ukończył gimnazjum w Nowym Sączu i w 1903 r. rozpoczął studia filologiczne i archeologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie studiów odbył służbę wojskową w oddziałach austriackiej artylerii i awansował na podporucznika. W 1909 r. obronił doktorat o Owidiuszu po czym podjął pracę w galicyjskich szkołach średnich, jako nauczyciel języków klasycznych. W przerwach między zajęciami, kilkakrotnie wyjeżdżał na studia uzupełniające do: Berlina, Wiednia, Wenecji, Neapolu i Oxfordu. W 1913 r. uzyskał habilitację.   Rok przed wojną wstąpił do Drużyn Strzeleckich, a w 1914 r. został przydzielony…

Po ukończeniu 4 klas gimnazjum w Kaliszu, w 1882 r. wstąpił do warszawskiego Seminarium Duchownego. W 1886 r. został wyświęcony na diakona i rok później wyjechał na studia teologiczne do Petersburga. Po ich skończeniu powrócił do Warszawy, by wykładać w Seminarium Duchownym. Tutaj uzyskał stopień profesora Pisma Świętego i był wykładowcą aż do 1918 r. Zyskał sławę jako kaznodzieja. Przemawiał nad grobami: Bolesława Prusa, Henryka Sienkiewicza, Władysława Reymonta.   W 1918 r. został pierwszym dziekanem nowo powstałego Wydziału Teologii. Gdy w 1927 r. wybrano go rektorem UW, był znanym z dużej…

Gimnazjum ukończył w Lublinie, po czym przyjechał do Warszawy, by studiować nauki przyrodnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W setną rocznicę Powstania Kościuszkowskiego, w 1894 r. za przynależność do patriotycznych organizacji został aresztowany i skazany na 2-letnie zesłanie w głąb Rosji. Na skutek amnestii karę zawieszono, a Hryniewiecki przeniósł się na uniwersytet w Dorpacie, gdzie w 1904 r. uzyskał stopień docenta nauk botanicznych. Tamże napisał swe pierwsze znane prace naukowe poświęcone florze i rozpoczął wykłady na temat anatomii i fizjologii roślin. Do 1914 r. kilkakrotnie…

Z powodów finansowych po ukończeniu gimnazjum w Warszawie podjął pracę. Dopiero mając 21 lat rozpoczął studia elektrotechniczne w Liege. W 1910 r. uzyskał stopień doktora nauk fizyczno-matematycznych. Przez okres I wojny światowej przebywał w Belgii, gdzie napisał pierwsze rozprawy naukowe.   W 1919 r. przybył do Warszawy i rozpoczął pracę jako kierownik Katedry Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego. Talentom organizacyjnym Pieńkowskiego uczelnia zawdzięcza szybkie otwarcie nowej placówki – gmachu fizyki doświadczalnej przy ul. Hożej w 1921 r.   Był trzykrotnie rektorem. W czasie wo…

Młodość spędził w Krakowie i tam też w 1892 r. skończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po studiach wyjechał na staż do Hamburga i Paryża, gdzie podniósł swe kwalifikacje i rozpoczął pracę naukową. Po powrocie do kraju, w 1900 r. rozpoczął wykłady na Uniwersytecie Jagiellońskim i po roku otrzymał tytuł docenta chorób skórnych i wenerycznych. W 1906 r. został profesorem nadzwyczajnym Katedry Dermatologii.   Po wybuchu I wojny został zmobilizowany do wojska austriackiego. Służąc w randze majora, kierował oddziałem dermatologicznym szpitala garnizonowego w Krakowie.   Do Warszawy p…

Urodzony na Pomorzu, gimnazjum ukończył w Chojnicach. Studiował prawo i ekonomię w Berlinie. W 1888 r. uzyskał stopień doktora prawa i niedługo potem został kierownikiem Katedry Prawa Rzymskiego na uniwersytecie w szwajcarskim Fryburgu. Od 1900 r. rozpoczął wykłady we Lwowie, gdzie w 1906 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.   Do Warszawy przybył w 1915 r. i należał do najbardziej aktywnych założycieli odrodzonego UW. Był szefem komisji opracowującej Statut uczelni. Jego talenty organizacyjne dostrzeżono i w 1923 r. wybrany został rektorem UW.   W 1935 r. przechodząc na emeryturę otrzymał t…

Urodzony we Lwowie, tamże spędził młodość. W 1902 r. uzyskał stopień doktora pisząc prace pod kierunkiem wybitnego filozofa Kazimierza Twardowskiego, po czym wyjechał na niespełna dwa lata do ośrodków akademickich w Berlinie i Lowanii. Po powrocie do Lwowa rozpoczął wykłady na uniwersytecie o algebrze logiki. W 1911 r. został profesorem nadzwyczajnym. Do Warszawy przybył w 1915 r. Od początku działalności odrodzonego UW wykładał tu filozofię. Rok później został dziekanem Wydziału Filozofii, a w 1917 r. prorektorem. W gabinecie premiera Ignacego Paderewskiego objął tekę ministra oświaty. W 1922…

W 1890 r. po ukończeniu gimnazjum wstąpił na Cesarski Uniwersytet Warszawski, na którym studiował medycynę. Po ukończeniu warszawskiej uczelni wiedzę uzupełniał na akademiach w Krakowie, Dorpacie, Grazu i Paryżu. W 1909 r. został docentem psychiatrii na Uniwersytecie Lwowskim, by po dwóch latach podjąć pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim jako wykładowca: diagnostyki chorób psychicznych i psychopatologii.   W 1919 r. już jako profesor tytularny przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, gdzie otrzymał nominację na Kierownika Katedry i Kliniki Psychiatrycznej. Na stanowisku tym dotrwał do 1947 r….