Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie, w 1891 r. wyjechał na studia medyczne do Dorpatu i Moskwy. W 1897 r. przez kilka miesięcy praktykował w szpitalach pediatrycznych zachodniej Europy. Po powrocie do kraju pracował jako lekarz, od 1903 r. na stanowiskach dyrektorskich w szpitalach w Łodzi i Warszawie. Doktorat uzyskał w 1909 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był uznawany za prekursora nowoczesnej, polskiej pediatrii.   Jesienią 1915 r. został przez niemieckiego gubernatora mianowany rektorem Uniwersytetu Warszawskiego. Uczelnia odzyskała wówczas polski charakter. Brudziński był członkiem Kom…

W 1881 r. ukończył studia filologii klasycznej na Uniwersytecie Moskiewskim i już kilka miesięcy później rozpoczął pracę na UW. Szybko został kierownikiem Katedry Literatury Rzymskiej i sekretarzem Wydziału Filologiczno-Historycznego. Autor licznych prac dotyczących literatury starożytnej. W 1886 r. został kierownikiem Gabinetu Gipsowych Figur i Posągów i miał duży wpływ na dekorację figuralną nowo wybudowanego w 1893 r. budynku biblioteki. Gdy budynek oddano do użytku, Wiechow był już profesorem i dyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej.   W 1914 r. został wybrany ostatnim rosyjskim rektorem na…

Ukończył wydział prawa na uniwersytecie św. Włodzimierza, po czym rozpoczął pracę jako wykładowca prawa w Noworosyjsku. Od 1900 r. przebywał na prawie dwuletnim zagranicznym stażu naukowym. Od jesieni 1902 r. pracował na UW, jako wykładowca prawa cywilnego, konstytucyjnego i materialnego. W 1904 r. uzyskał tytuł profesora, a w 1910 r. został dziekanem Wydziału Prawa. W końcu 1910 r. został rektorem uczelni. Po wyjeździe z Warszawy w 1915 r. przyjął posadę w Ministerstwie Sprawiedliwości w Petersburgu. Do 1917 r. prowadził wykłady z prawa rzymskiego na Uniwersytecie w Petersburgu. Jego dalszy l…

Urodzony w okolicach Grodna, ukończył prawosławne Mińskie Seminarium Duchowne. Na początku lat osiemdziesiątych wstąpił do Instytutu Filologiczno-Historycznego w Nieżynie, gdzie wykrystalizowały się jego zainteresowania lingwistyczne, zwłaszcza pogranicza litewsko-białoruskiego.   W 1893 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę na UW. W 1894 r. został profesorem i wykładowcą języka staro-cerkiewno-słowiańskiego. Po kilku latach został dziekanem wydziału filologiczno-historycznego. W dobie rewolucji 1905 r. carat nieco zliberalizował politykę wobec uczelni, wprowadzając zasadę wybier…

W 1873 r. ukończył wydział matematyczno-fizyczny na Uniwersytecie Moskiewskim. Po prawie trzech latach pobytu na zagranicznym stypendium naukowym w Heidelbergu i Berlinie powrócił do Moskwy, by zostać wykładowcą w tamtejszej szkole politechnicznej. W 1884 r. przybył do Warszawy, obejmując posadę wykładowcy fizyki. Jego zajęcia, poświęcone badaniu pola elektromagnetycznego, polaryzacji i elektrodynamiki, urozmaicone były pokazami naukowymi i eksperymentami. Sprawiło to, że Ziłowa ceniono za jego wiedzę. Jednakże antypolski kurs, któremu ten uczony hołdował, cyniczne wypowiedzi na temat kultury…

Do Warszawy przybył około 1890 r. Był profesorem zwyczajnym, specjalistą od języka starosłowiańskiego, uznawanym za następcę sławnego lingwisty Filippa Fortunatowa.   Jako zaufany człowiek kuratora A. Apuchtina, w 1898 r. został dziekanem wydziału filologiczno-historycznego, a rok później rektorem UW. Na czele uczelni stał przez 4 lata. Dał się poznać jako budowniczy potężnego jak na owe lata kompleksu szpitalnego dla wydziału lekarskiego, funkcjonującego do dziś przy ul. Chałubińskiego, Oczki i Lindleya.   Uljanow znalazł oparcie w ministerstwie oświaty, gdzie ministrem był poprzedni rektor u…

Urodził się w rodzinie kurlandzkiego oficera cesarskiego. Jego zainteresowania starożytną literaturą rzymską wykształciły się podczas studiów uniwersyteckich w Petersburgu. Pod koniec lat siedemdziesiątych został wykładowcą historii literatury starożytnej w Instytucie Historyczno-Filologicznym w Nieżynie, gdzie dyrektorem był Mikołaj Aleksiejewicz Ławrowski, późniejszy rektor UW. Około 1885 r. Zenger przybył do Warszawy, gdzie często pisał do „Warszawskich Uniwersyteckich Izwiestii”. W 1894 r. zdobył stopień doktora, a trzy lata później nominację na stanowisko rektora. Wyrobił sobie markę dobr…

…rium duchownym w Jekaterynosławiu. Studia medyczne skończył w 1874 r. na Uniwersytecie Charkowskim. Interesował się psychiatrią i tej dziedzinie poświęcił swe badania. Zanim przyjechał do Warszawy, był kierownikiem katedry psychiatrii na swojej macierzystej uczelni.   Rektorem UW był od listopada 1894 r. do początków 1896 r. Według niektórych źródeł powodem jego tak krótkiego pobytu w Warszawie był konflikt z antypolskim kuratorem Apuchtinem. Po wyjeździe z Kongresówki osiadł na dłużej w Kazaniu, gdzie otrzymał etat profesora psychiatrii. Od 1905 r. praktykował jako lekarz zdrojowy na Kaukazie….

Szkołę średnią ukończył w Charkowie i tamże rozpoczął studia medyczne. W 1857 r. zdobył stopień doktora i wyjechał na praktyki lekarskie w Wiedniu i Berlinie. Po kilku latach wrócił do Charkowa, by objąć katedrę nauk medycznych. Po ponad 20 latach pracy na charkowskim uniwersytecie, otrzymał nominację na rektora UW. Warszawskie środowisko przyjęło tę nominację obojętnie, zupełnie nie znając dorobku naukowego nowego rektora. Po trzech latach pobytu Szczełkowa w Warszawie, wiedza o naukowych osiągnięciach rektora UW nadal była znikoma, bowiem znano tylko kilka jego opracowań z zakresu medycyny,…

Urodził się w środkowej Rosji, w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. Po ukończonym Głównym Instytucie Pedagogicznym, w 1852 r. rozpoczął pracę na uniwersytecie w Charkowie, gdzie specjalizował się w wykładach z języka staro-cerkiewno-słowiańskiego. W 1875 został dyrektorem Instytutu Historyczno-Filologicznego w Nieżynie (ok. 150 km od Kijowa). W 1884 r. Ławrowski otrzymał nominację na rektora UW. Wcześniej, w latach 1869-1873, rektorem w Warszawie, był jego brat – Piotr.   Rektor Mikołaj Ławrowski dał się poznać jako lojalny współpracownik niesławnego kuratora Apuchtina. UW za jego czasów ulegał…