Gimnazjum ukończył w Lublinie, po czym przyjechał do Warszawy, by studiować nauki przyrodnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W setną rocznicę Powstania Kościuszkowskiego, w 1894 r. za przynależność do patriotycznych organizacji został aresztowany i skazany na 2-letnie zesłanie w głąb Rosji. Na skutek amnestii karę zawieszono, a Hryniewiecki przeniósł się na uniwersytet w Dorpacie, gdzie w 1904 r. uzyskał stopień docenta nauk botanicznych. Tamże napisał swe pierwsze znane prace naukowe poświęcone florze i rozpoczął wykłady na temat anatomii i fizjologii roślin. Do 1914 r. kilkakrotnie wyjeżdżał na studia uzupełniające do Niemiec, Grazu i Genewy.

 

W 1914 r. objął posadę dyrektora ogrodu botanicznego w Odessie, łącząc to z wykładami na tamtejszym uniwersytecie. W Odessie działał w środowisku polonijnym, w 1917 r. został przewodniczącym Rady Organizacji Polskich.

 

Do Warszawy powrócił w 1919 r. Na UW był organizatorem i kierownikiem Zakładu Systematyki Roślin, a od 1920 r. dyrektorem Ogrodu Botanicznego. Funkcję tę sprawował przez 40 lat.

 

Wybrany na rektora UW, po roku kadencji został prorektorem, a w 1929 r. prezesem Ligi Ochrony Przyrody. W czasie wojny, w 1942 r. został przez Niemców usunięty ze stanowiska dyrektora ogrodu i do wyzwolenia przebywał w Brwinowie.

 

Po wojnie energicznie włączył się do odbudowy uczelnianego ogrodu. Przeszedł na emeryturę dopiero w 85. roku życia.