Urodził się w rodzinie kurlandzkiego oficera cesarskiego. Jego zainteresowania starożytną literaturą rzymską wykształciły się podczas studiów uniwersyteckich w Petersburgu. Pod koniec lat siedemdziesiątych został wykładowcą historii literatury starożytnej w Instytucie Historyczno-Filologicznym w Nieżynie, gdzie dyrektorem był Mikołaj Aleksiejewicz Ławrowski, późniejszy rektor UW. Około 1885 r. Zenger przybył do Warszawy, gdzie często pisał do „Warszawskich Uniwersyteckich Izwiestii”. W 1894 r. zdobył stopień doktora, a trzy lata później nominację na stanowisko rektora. Wyrobił sobie markę dobrego i posłusznego carskiego administratora, dzięki czemu otrzymał kolejne awanse: w 1900 r. został dyrektorem Warszawskiego Okręgu Naukowego, a w 1902 r. ministrem oświaty. Był pierwszym rektorem z Warszawy, który objął tak ważne stanowisko. Jako ambitny minister postulował reformy, które zawarł w pięciotomowym raporcie.

 

Rok po dymisji, w 1904 r. został senatorem, ale jego wpływy polityczne nie były już tak duże.