Urodził się w Sławkowie, w okolicach Olkusza. Studia prawnicze rozpoczął w Wiedniu w 1918 r., by po roku przenieść się do Krakowa. Ukończył je w 1923 r. W czasie studiów brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako podporucznik artylerii. Z UW związał się w 1924 r., będąc początkowo asystentem w Katedrze Prawa Cywilnego, później docentem, a od 1936 r. profesorem nadzwyczajnym. Wyrobił sobie opinię eksperta prawa rodzinnego, spadkowego i rzeczowego, co sprawiło, że od 1933 r. zasiadał w Komisji Kodyfikacyjnej RP. W czasie II wojny światowej był jeńcem oflagu. W 1947 r. został profesorem zwyczajnym prawa cywilnego UW, a pod koniec roku dziekanem Wydziału Prawa. W tym samym czasie awansował na Sędziego Sądu Najwyższego.

 

Oprócz niewątpliwej wiedzy, w karierze prawniczej pomagała mu przynależność do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W czasach stalinowskich był rektorem, zamieniając się w bezwolnego wykonawcę dyrektyw komunistycznej polityki. Na uczelni pracował do 1967 r., konsekwentnie stosując jako metodę badawczą materializm dialektyczny i historyczny. Po odejściu na emeryturę przewodniczył Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministerstwie Sprawiedliwości. Od 1961 r. do 1973 r. był posłem na sejm.