Urodził się w Bydgoszczy w polskiej, ale zgermanizowanej rodzinie. Po studiach medycznych we Wrocławiu wiedzę uzupełniał w Grazu, Strasburgu i Berlinie. Wtedy to świadomie rozpoczął naukę języka polskiego, podkreślając swoją przynależność narodową. Od 1899 r. zamieszkał we Lwowie i związał się z tamtejszym uniwersytetem, gdzie w 1912 r. został profesorem farmakologii.

 

W 1918 r. rozpoczął współpracę z UW, organizując zakład farmakologii doświadczalnej. W 1919 r. zaciągnął się do armii Hallera, wspomagając (jako podpułkownik) służby sanitarne. Po wojnie powrócił do pracy na UW. W roku akademickim 1926/1927 był dziekanem Wydziału Lekarskiego, a w latach 1936-1939 rektorem Akademii Stomatologicznej.

 

W czasie oblężenia Warszawy, w 1939 r. kierował szpitalami polowymi założonymi na terenie kampusu UW, za co otrzymał Krzyż Walecznych. Po Powstaniu Warszawskim został wywieziony do obozu pracy do Wrocławia. Tam wkrótce po zakończeniu wojny zmarł. Zostawił po sobie ponad 100 publikacji. Był autorem kilku medycznych podręczników.