Urodził się w Warszawie w 1931 r. W 1948 r. rozpoczął studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi, gdzie w 1963 r. uzyskał stopień doktora, a w 1969 r. habilitację. Po zdobyciu habilitacji został kierownikiem Zakładu Zoologii Kręgowców UW, przekształconego wkrótce w Zakład Ekologii. Zakres jego zainteresowań obejmował m.in. ekologię ptaków wodnych i struktury ekosystemów. W 1976 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a dwa lata później został dziekanem wydziału. W 1979 r. mianowano go prorektorem ds. badań naukowych. Wreszcie w kwietniu 1982 r. z nominacji ministerialnej został rektorem UW, w trudnych czasach stanu wojennego. W 1985 r. został przewodniczącym Komisji Ochrony Zwierząt w Państwowej Radzie Ochrony Przyrody. W 1988 r. awansował na dyrektora Instytutu Ekologii PAN. Funkcję tę pełnił do 1996 roku.

 

Jako delegat Polski uczestniczył w wielu międzynarodowych konferencjach, m.in. w Szczycie Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 r. W latach 1996–1997 był Głównym Konserwatorem Przyrody i podsekretarzem stanu w ówczesnym Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Na UW wykształcił pokaźną grupę studentów, ale w odróżnieniu od poprzednika sprawowanie rektorskiego urzędu nie przysporzyło mu popularności. To, że został mianowany, a nie wybrany dla wielu oznaczało cios w akademickie wolności.