Urodził się w Warszawie w rodzinie o patriotycznych tradycjach. Maturę zdał w warunkach konspiracji i studiował na Tajnym UW. Od 1942 r. należał do podziemia i brał udział w Powstaniu Warszawskim. Przeżył gehennę obozów w Auschwitz i Mauthausen. Po zakończeniu wojny w 1945 r. wznowił studia na Uniwersytecie Łódzkim w Katedrze Nauki o Moralności. Od 1949 r. pracował na UW wykładając filozofię. W 1950 r. obronił doktorat – jego dysertacja nosiła tytuł: Analiza pojęcia honoru na tle grup rycerskich Europy średniowiecznej. W roku odwilży politycznej po śmierci Bieruta był prelegentem w Klubie Krzywego Koła. Na przełomie lat 1957/1958 przebywał na stypendium w Cambridge. Trzy lata po swoim powrocie ukończył habilitację, a w 1968 r. uzyskał tytuł profesora. Wtedy też został dziekanem Wydziału Filozoficznego. W latach 1972-1990 kierował Zakładem Logiki w Instytucie Filozofii UW.

 

Odważnie upominał się za tymi, których zwolniono z uczelni z powodów politycznych. W latach osiemdziesiątych współpracował z opozycją solidarnościową. W maju 1984 r., w demokratycznych wyborach został wybrany na rektora UW, jednakże dwa dni później jego wybór został odrzucony przez ministra oświaty. W lutym 1989 r. reprezentował stronę solidarnościową w otwarciu obrad Okrągłego Stołu. Przeszedł do historii uczelni jako jedyny niezatwierdzony przez ministerstwo rektor elekt.