Urodził się i wychował w Petersburgu, gdzie w 1901 r. ukończył wojskową Akademię Medyczną. Po kilku latach praktyk i lekarskich studiów uzupełniających, które odbył w Paryżu, Wiedniu i Berlinie, skupił się na pediatrii. Był też zaangażowany politycznie – w 1896 r. przystąpił do PPS i brał udział w rewolucji 1905 roku. W II Rzeczpospolitej reprezentował lewicę sanacyjną. W latach 1935-–1938 był senatorem, a kilka miesięcy przed wybuchem II wojny założył nową formację – Stronnictwo Demokratyczne, którego został prezesem.

 

Z Warszawą związany był od 1918 r. W 1920 r. został profesorem UW, a dwa lata później dziekanem. Zwolennik tolerancji, protestował po wprowadzeniu w 1937 r. getta ławkowego. W czasie wojny był więźniem obozów hitlerowskich. W latach 1945-1949 ponownie został posłem. Po nasileniu się stalinowskiego terroru odszedł z polityki. Na Uniwersytecie, a potem na Akademii Medycznej, wykładał do 1960 r.