Wydział jest jednym z największych w kraju ośrodków naukowych, kształcących na studiach polonistycznych, slawistycznych, hellenistycznych, latynistycznych i bałtystycznych.

 

Wydział z tradycjami

Dzieje warszawskiej polonistyki sięgają drugiej dekady XIX wieku. Nie sposób wymienić wszystkich znanych absolwentów, którzy tu studiowali. Byli wśród nich m.in. Witold Doroszewski, pomysłodawca i redaktor naczelny jedenastotomowego Słownika Języka Polskiego, poeci i pisarze – Krzysztof Kamil Baczyński, Tadeusz Borowski, a także twórcy współczesnego życia artystyczno-literackiego – Maciej Zembaty, Magda Umer czy Jacek Kaczmarski.

 

To nie film

Wszystkich, którzy obawiają się, że podzielą losy głównego bohatera bodaj najpopularniejszego filmu Marka Koterskiego, pragniemy uspokoić. Polonistyka przygotowuje nie tylko do nauczania w szkole, a specjalizacja nauczycielka jest jedną z wielu do wyboru. Wydział kształci znakomitych dydaktyków, redaktorów, wydawców, copywriterów, animatorów kultury, logopedów, slawistów, a także pracowników radia i telewizji.

 

Niestandardowa oferta

W bogatej ofercie nie brak tradycyjnych zająć z historii literatury, kultury języka polskiego, antropologii czy filozofii, jednak sporo jest również przedmiotów wykraczających poza standardowe wyobrażenie o studiach polonistycznych.

 

W zależności od kierunku studenci uczą się języka migowego, analizy filmu, dziennikarstwa internetowego, emisji głosu czy prawa autorskiego. Wydział prowadzi warsztaty reporterskie, publicystyczne, copywriterskie, a dla miłośników Warszawy – varsavianistyczne. Uczy mniej popularnych języków, takich jak: serbski, bułgarski, chorwacki, czeski, łotewski czy litewski, a studentom umożliwia wyjazdy zagraniczne do „kraju języka kierunkowego”, np. do Czech, Bułgarii czy Chorwacji.

 

 

Jeden wydział, kilka lokalizacji

Przyszli poloniści mogą poczuć się nieco zdezorientowani – wydział mieści się w bowiem w kilku budynkach na kampusie głównym. Główna siedziba znajduje się w gmachu dawnego Pawilonu Mineralogicznego, tuż obok Pałacu Kazimierzowskiego, Instytut Kultury Polskiej działa w budynku dawnego Szpitala św. Rocha, a studenci Instytutu Slawistyki Zachodniej i Południowej mają zajęcia w Małym Belwederku – najmniejszym obiekcie przy Krakowskim Przedmieściu 26/28, położonym na tyłach Auditorium Maximum. W Pałacu Tyszkiewiczów-Potockich zaś swoją siedzibę ma „Polonicum” – najstarszy w Polsce ośrodek nauczania języka polskiego i kultury polskiej dla cudzoziemców.